Baro

Barogorg

Lata polowań, ciężkiej pracy i nauki i pocóż mi to, taki wstyd, eh taki wstyd. Nawet łba se nie rozbije bo w takim stanie umrzeć to jeszcze większy wstyd i chańba eh. Czemuż mie tak pokarała ta wredna ździra Shilen, czemuż mój ognisty ojciec nie uchronił mnie przed mym losem, eh. Wczoraj jeszcze dumy wspaniały zielony Orc a dziś.... Ale pokoleji.
Po wielu tygodniach ciężkiego użerania sie z duchami w świecie astralnym, kiedy w końcu udało mi się poznać i oswoić wszystkie duchy jakie w mej szamańskiej sztuce są mi przyżeczone, obudziłem się szałasie obrośniety mchem. Powoli żem wstał, przeciągnął się aż wszelakie kości zatrzeszczały. Głód wykręcał kiszki. Naszczęście całego mnie oblazło robactwo wszelakie tom pierszy głód zaspokoił odrazu. Upolować cosik nie problem bo las pełny zwierzyny, aż dziw bierze że nic sie do mego miesa nie dobrało. Mieszanka zakłęć i ziół spełniła swe zadanie i dała wystarczającą ochrone. Ale nie przed brudem i mchem, trza mi jakiej wody.
Jakżem zmył z siebie całe paskudztwo i wytrząsł pozostałe żyjątka z obu uszu, zrozumiałem iż mam jeszcze jedna pilną potrzebe do spełnienia. Trza mi zdrowej żopy. Najlepiej jakiejś miłek orczycy, ale nie pogardze czymkolwiek półcii przeciwnej. Khehe.
Udałem się wieć w kierunku cywilizacyji, gdzież łatwiej o towarzystwo i okazyje.
Dwa dni później taka okazyja się i przydażyła. Siedzę sobie pod drzewkiem obgryzając lekko podpieczonego udzca, chrupiąc kości i rozkoszująć sie wyciekającym z nich szpikiem, gdy żem zabaczył dwie dorodne jak marzenie Szaraczki. Skórka jędrna i ciemna, aż wpadajaca w mroczną zieleń, krągłości pełne i kształtne ledwo w ręke się mieszczące. Oczy byszszczące jak najszlachetniejsze kanienie w pełnym słońcu. Usta bezdzwięcznie wołające do zabawy. Cóże trzeba więcej, rzucił żem kosci za siebie i lekkim truchtem podążam ku mym wybrankom. Szraczki nie są tak skore do uciech jak orczyce , ale i nie wzgragaja się za bardzo, czym zaskarbiły juz dawno sobie moja wdzięczność. Pełny nadzieji iż te do wyjątków niechlubnych nienależą żem kroku przyspieszył.
Jako żem nie ukrywał swej obecności, spostrzeżony zostałem odrazu. Panie gdy dojżały mą sylwetke krzykneły radosnie i rozpoczeły zabawe pozorując ucieczkę. (Z perspektywy czasu okrzyk nie była aż tak radosny a ucieczka pozorowana, eh). Rozkoszujac sie nasza zabawą, jak mnie chwycisz będe twoja, zbiliżylismy sie do jakis zabudowań. Tym bardziej żem sie ucieszył, że po swawole w jakims miękim sienniczku a nie na twardej ziemi przyspieszyłęm jeszcze kroku, tak by złapać obie w progu. Jakżem zaplanował takżem uczynił. Nim że prób przekroczylismy chwyciłem obie za kragłości i żem przycisnął do siebie wydając okrzyk zapowiedzi przyszłych rozkoszy. Przysunełem przecudne usteczka tej z prawej i ....
No własnie i to był koniec, potem tylko ciemność.
Następne co pamietam to jak jakiś łapserdak mi sie drze koło ucha:
- Nic panięce nie jest? Nie ranna panienka ? - co do kurwy, jaka panienka i czemu sie tak drze.
Z mocnym postanowieniem wybicia mu przynajmniej kilku zębów i złamania chociaż jednej ręki, otworzyłem oczy i podniosłem się. I tu sie zaczął problem, miałem dziwne uczucie iz cosik nie tak jest. Powinienem patrzec na czubek jego czerepu a nie w oczy, poza tym cuś ta zbroja nie tak leżała.
- O żeś kurwa, na świetego Paagrio, cały jego ogień i wszytkie duchy co to kurwa ma być!.
Mało że szare to jeszcze krągłe że mi sie w łapach nie mieszczą. Jak ja mam dalej żyć, powiedzcie jak tak można było. Podupcyć nie chciały to mogły powiedziec a nie mi cyce doprawiać. Jak ja się teraz pojawie przed mymi braćmi w wiosce, O Paagrio jak ja się w klanie pokaże. Tylko se łeb rozbić, choc nie i tego ni moge bo po smierci mnie Paagario do komnat Ognia nie przyjmnie.
Tak rozpaczałem kilka dni, nie wiedząc cóż począć. Koniec konców postanowiłem trzymac się mysli iz jeśli ktos to mi zrobił to i mnie przywrółci do mej postaci. Aby swiat nie dowiedział sie o mim wstydzie i chańbie przyjełem miano Ven i nic mi na drodze nie stanie aby powrócić. Dobrze iz mi chociaz me duchy zostawiły, co prawda inne one ale chociaz duchy.

Po pewnej przerwie, udało mi się wrócić. Jako że urozmaicenia poszukuje to taka historia mnie się przydarzyła. Tak więc jestem Barem jeno ciało inne.

Grakaron

Bar Ja pomogę tajemnicy dochować a i w łowach dopomogę, a mimo żeś z cycem "zdobycznym" się zbudził, trza było spełnić zew i połamać owemu młodzikowi kości. Ja powrócę na stare szlaki, może zawędruję do domu, teraz już jestem silny i powinienem dać sobie rady, zajrzę w księgi, wyduszę to z magów i kapłanów, jeśli mroczni znają sposób aby ci pomóc zdobędę go dla ciebie!
No a obronę twego nowego ciasnego mieszkania, tego proponował nie będę, i biada temu który weźmie cię za głupia młódkę <rechocze>

Jestem z tobą, w Esillonie nie ważne jakim ciałem, bylebyś duchem twym był z nami

Leondeal

Raduje oczy raduje uszy.. Szczęśliwy Leon, Że Baro wróci

Jak najbardziej Za ale to chyba tylko formalność. Czekam na wspólne polowanie.

Abithuma

Patrzy i nie wierzy na własne piękne zielone oczęta...Baro , czy to Ty??????
<ociera Łzy po wzruszeniu> wracaj do nas szybciutko:)

Avensill

Aż mi przykro, że teraz mnie nie ma już prawie. Takie wspaniałe osobistości, znów zawitać do nas zechciały.

Valihi

W tej postaci będzie przynajmniej na czym zawiesić oko... mwehehe....<szczerzy zęby>